ខេត្តកំពង់ស្ពឺ ៖ ក្រោយពីការចាប់ដាក់ច្រវាក់ជើងអាសំបូរ តាមរយៈការបាញ់ថ្នាំសន្លប់កាលពីរសៀលថ្ងៃទី១៥ ធ្នូ កន្លងទៅ មកដល់ពេលនេះមានរយៈពេល៦ថ្ងៃហើយដែលអាសំបូរកំពុងស្ថិតនៅក្នុងការឃ្លាំមើល និងថែរក្សាដោយក្រុមហ្មដំរីចំនួន៣នាក់ និងអង្គការថែរក្សាសត្វដំរីជាប់រហូត ។ មកដល់ថ្ងៃទី១៩ ធ្នូ អាសំបូរនៅតែមានចរិតកាចសាហាវដដែល ហើយក្រុមហ្មទាំងនោះកំពុងព្យាយាមផ្សាំងវាតាមរយៈទៅអង្គុយជិតវាបន្តិចម្តងៗ និងព្យាយាមយកដើមចេក ផ្លែចេកឱ្យវាស៊ី ដើម្បីផ្សាំងឈានទៅរកអង្អែលឱ្យបានដូចធម្មតា ដូចកាលពីមុនពុំទាន់សម្លាប់ហ្មខ្លួនឯងនោះ ។ លោកជែក ហាយវូត ជនជាតិអង់គ្លេសដែលជាអ្នកជំនាញចិត្តសាស្ត្រ និងថែទាំដំរីបានប្រាប់អ្នកយកព័ត៌មានយើងថា អាសំបូរក្រោយពីទទួលថ្នាំសណ្តំមក វាកំពុងស្ថិតក្នុងការចងឃ្លីងជើងដោយច្រវាក់ជើង និងច្រវាក់ចងជាប់នឹងកំណាត់ឈើធំមួយកប់ក្នុងដី វាពុំអាចរើបំរះ ឬរត់ចេញឆ្ងាយពីរង្វង់ច្រវាក់នេះបានឡើយ ។ លោកជែក ហាយវូត បន្តថា គាត់ទើបតែដឹងថា អាសំបូរវាចុះប្រេង ដោយសារវាហៀរជាតិរំអិលដែលហៅថាប្រេងរហូតជាប់តាមគុម្ពត្រចៀកនិងភ្នែក តែវាពុំមានភ្នែកក្រហមទេ ។ យើងអាចយកផ្លែចេក ឬដើមចេកកាប់ជាកំណាត់ៗខ្លីៗបោះឱ្យវាស៊ីបានត្រឹមចំងាយ៤ទៅ៥ម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ និងពុំហ៊ានចូលជិតកៀកបានទេ ទោះបីវាកំពុងជាប់ច្រវាក់ឃ្លីងជាប់ក៏ដោយ ។
មន្ត្រីរដ្ឋបាលព្រៃឈើបានប្រាប់ដែរថា សួនសត្វភ្នំតាម៉ៅកំពុងធ្វើទ្រុង ធ្វើរបងឱ្យបានមាំទាំ ដើម្បីនាំអាសំបូរទៅនៅកន្លែងនោះ ទើបមានសុវត្ថិភាពដោយពុំអាចយកទៅមណ្ឌលគិរីបានឡើយ ។ ទ្រុងសំរាប់ដាក់អាសំបូរប្រហែលជាធ្វើរួចរាល់នៅសបា្តហ៍ក្រោយ ។ តាមការរៀបរាប់ស្តីពីការបំផ្លាញរបស់អាសំបូរដល់ដំណាំស្រូវនៅតំបន់លើទំនប់ និងក្រោមទំនប់មានសេចក្តីរាយការណ៍ដែលពុំទាន់ផ្លូវការថា ពីថ្ងៃទី៣ ដល់១៥ ធ្នូ វាបានបំផ្លាញស្រូវអស់ប្រមាណ៥ហិកតា មានបរិមាណស្រូវប្រមាណជាង១០តោន ដែលក្នុងនោះមានការជាន់ជ្រុំ និងបោកស៊ីធ្វើឱ្យការប្រមូលផលដែលសេសសល់មិនបានអ្វីជាដុំកំភួននោះទេ។ នេះជារបាយការណ៍ថ្ងៃទី១៨ ធ្នូ របស់ប្រធានភូមិ និងថ្នាក់ឃុំ។ អ្នកជំនាញដែលនៅប្រចាំការនិយាយថា នៅពេលយប់អាសំបូរមានចរិតកាចសាហាវខ្លាំង ទើបពុំអាចចូលជិតបាន។ វាដេកលក់បានចំនួនពីរម៉ោងប៉ុណ្ណោះក្នុង១ថ្ងៃ ។
ប្រវត្តិដំរីមួយក្បាលនេះត្រូវបានគ្រួសារហ្មរៀបរាប់បន្ថែមឱ្យដឹងថា កាលពីសម័យសង្គមរាស្ត្រនិយមលោកតាម៉ែលមានដំរីឈ្មោលមួយក្បាល ប៉ុន្តែក្រោយមកក៏បានលក់ដំរីនោះទៅហើយទិញដំរីឈ្មោះអាសំបូរទុកមកដល់កូន
ចៅ ។ ក្នុងសម័យប៉ុល ពត ពួកអង្គការបានយកដំរីនេះទៅជួយអូសទាញឈើ និងដឹកជញ្ជូនស្បៀង ប៉ុន្តែហ្មដំរីមិនមែនលោកតាម៉ែលទេ ។ ដល់ឆ្នាំ១៩៧៩ លោកតាម៉ែលដើរស្វែងរកដំរីគាត់វិញ ហើយទទួលបានដំណឹងថា អាសំបូរនេះនៅស្រុកបរសេដ្ឋហើយគេក៏ប្រគល់ឱ្យគាត់វិញ ។ លុះដល់លោកតាទទួលមរណភាពទៅកូនឈ្មោះម៉ែល ឌុល មើលថែរក្សាបន្តជាហ្ម ។ ដំរីនេះបានផ្តល់ផលប្រយោជន៍ឱ្យគ្រួសារហ្មឌុលច្រើនណាស់ ដូចជាវាចេះរកថ្នាំពីរុក្ខជាតិផ្សេងៗត្រូវកបនឹងជំងឺច្រើនប្រភេទ ។ វារកថ្នាំឱ្យ ដោយយកប្រមោយបោចទាញដើមរុក្ខជាតិ ហើយម្ចាស់ដើរប្រមូលតាមពីក្រោយ រួចកាប់ជាចំណិតតូចៗហាលថ្ងៃឱ្យស្ងួត ទើបច្រកស្បោង រួចយកទៅលក់នៅបណ្តាខេត្តមួយចំនួនមានខេត្តកំពង់ឆ្នាំង កណ្តាល ពោធិ៍សាត់ជាដើម ។ ក្រៅពីដើរបោចរុក្ខជាតិធ្វើថ្នាំអាសំបូរត្រូវគេឱ្យវាបឺតទឹកតាមប្រមោយ ហើយបាចសាចទៅលើផ្ទះសម្បែងសុំសេចក្តីសុខបានទៀតផង នេះជាជំនឿអ្នកស្រុកតំបន់នោះ ៕